Kościół rzymsko-katolicki w Bóbrce
W okresie staropolskim Bóbrka należała do Parafii Rzymsko-Katolickiej w Lesku, a od 1757 roku do nowo powstałej Parafii obrządku łacińskiego w Uhercach.
W XVII wieku wzniesiono tutaj dla ludności Rusińskiej pierwszą drewnianą cerkiew parafialną p. w. Nałożenia Ryzy NMP. W okresie zaborów była ona przez pewien okres (w latach 1807 – 1815) cerkwią filialną parafii w Myczkowcach. Tę świątynię drewnianą rozebrano w 1939 r. i wzniesiono nową murowaną cerkiew greckokatolicką.
W 1937 r. rozpoczęto budowę murowanej cerkwi greko.-kat. w miejscu starej drewnianej (budowano na zewnątrz starej drewnianej cerkwi zostawiając ją w środku). Mury świątyni wykonane zostały z cegły zakupionej w cegielni w Zagórzu. Na zakup materiałów budowlanych potrzebnych do budowy cerkwi ks. Czerteżyński sprzedał część swoich gruntów rolnych na Bazylach. Budowę prowadzili murarze sprowadzeni ze Lwowa. Jednak to nie oni dokończyli budowę, ich praca to mury do wysokości okien. W 1938 r. ks. Czerteżyński zerwał umowę z majstrami ze Lwowa (z niewiadomych przyczyn). Na dokończenie budowli zawarł nowa umowę z majstrami z Leska. W 1939 roku ukończono budowę. Przykryto dachem pokrytym blachą, a istniejąca w środku starą drewnianą cerkiew rozebrano. W nowej cerkwi odprawiano nabożeństwa – mury nie były otynkowane, nie było ikonostasu, jedynie mały ołtarz w kształcie stołu, a na ścianach zawieszone zostały stare cerkiewne obrazy.
W okresie okupacji sowieckiej (IX 1939r. – VI 1941 r.) i niemieckiej (VI 1941 r. – IX 1944 r.) odprawiano nabożeństwa w nowej cerkwi. Po wyzwoleniu w 1944 roku cerkiew była użytkowana do czasu wysiedleń Rusinów na Ukrainę w 1946 r. i na Ziemie Zachodnie w 1947 r.
Wraz z ludnością wysiedloną na Ukrainę został wysiedlony proboszcz parafii Bóbrka ks. Dorosza. Wyjeżdżając z Bóbrki mieszkańcy zabrali ze sobą cenniejsze obrazy, szaty liturgiczne i jeden z trzech dzwonów, które wisiały na starej drewnianej dzwonnicy przy cerkwi Potem władze PRL zamknęły ją i przeznaczyły na magazyn dla Spółdzielni Produkcyjnej. Po jej upadku w 1957 r. cerkiew stała opuszczona i niszczała.
W 1935 r. proboszcz ks. Antoni Ziemba parafii rzym.-kat. w Uhercach do której należała wieś Bóbrka, zwrócił się do Kurii Biskupiej w Przemyślu o pozwolenie na budowę kaplicy dojazdowej w Bóbrce.
Wspólnym wysiłkiem mieszkańców wsi Bóbrka, i z pomocą wojska z Sanoka w 1937 r. na parceli zwanej „Matka Boża” u podnóża Kozińca, nie daleko kapliczki pańszczyźnianej z 1848 r. i na ówczesnym skrzyżowaniu dróg Myczkowce – Solina – Bóbrka rozpoczęto budowę kaplicy (kościoła). Fundatorem kościoła był p. Jakubowski właściciel majątku w Bóbrce. Jej projektantami byli, urodzeni w Uhercach Mineralnych bracia Stanisław (urodzony 1875 r. inż. budownictwa) i Ernest junior(urodzony w 1888 r.) Tillowie.
Do budowy murów kościoła użyto pustaków betonowych, a do pokrycia dachu nawy użyto dachówki betonowej produkowanych na miejscu (za Sanem), dach nad prezbiterium i zakrystią pokryty został blachą. Zakupiono deski, zamówiono okna. Okna miał wykonać stolarz z Łobozewa Michał Fedorowicz. Część okien została wykonana i wstawiona. W 1939 r. stanął budynek kaplicy (kościoła) w stanie surowym Dalsze prace przerwała II wojna światowa.. W okresie okupacji sowieckiej (IX 1939r. – VI 1941 r.) i niemieckiej (VI 1941 r. – IX 1944 r.) stojący u podnóża Kozińca kościół był nieczynny.
Od 1944 r. do 1951 r. kościółek stał 60 m od granicy sowieckiej i nie można było wykończyć budowli. Nie został poświęcony. W czasie wysiedleń stał opuszczony. Na kontynuowanie prac wykończeniowych przeszkodziły władze PRL
W latach 1960 – 1968 trwała budowa zapory i elektrowni wodnej w Solinie. Z uwagi na duże zapotrzebowanie na kamień w 1960 r. na południowym stoku Kozińca w Bóbrce powstał kamieniołom. Prowadzone prace strzałowe spowodowały uszkodzenie stojącego w pobliżu kościoła i w konsekwencji do jego rozbiórki w 1964 r.
W tej sytuacji proboszcz ks. Karol Bugielski Parafii Rzymskokatolickiej w Uhercach rozpoczął u władz wieloletnie starania o przejęcie opuszczonej i niszczejącej cerkwi murowanej na potrzeby obrządku rzymskokatolickiego. W wyniku wyraźnej niechęci władz obiekt ten zdołał przejąć dopiero w 1971 r. po tzw. chwilowej odwilży Gierkowskiej. W latach 1971 – 1975 mocno zniszczona świątynia została wyremontowana i przebudowana na kościół rzymskokatolicki – wewnątrz wymurowano w formie półkolistej prezbiterium i zewnątrz dobudowano zakrystię.
W 1975 r. biskup przemyski Ks. Ignacy Tokarczuk poświęcił dawną cerkiew i erygował Parafię Rzymskokatolicką w Bóbrce z kościołem parafialnym p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, do której włączono okoliczne wsie; Zabrodzie (dziś Solina) i Orelec (który został wyłączony z parafii Uherce). Całkowicie odnowiony w 1975 r. kościół i parafia Bóbrka zgodnie z postanowieniem ks. biskupa Ignacego Tokarczuka, została przekazana w administrowanie przez księży Pallotynów.
Pierwszym proboszczem był:
Stanisław Sarnicki SAC od 14.08.1975 r. do 14.08. 1979 r.
Kolejnymi proboszczami byli;
– ks. Jan Jędraszak SAC od 14.08. 1979 r. do 27.08. 1984 r.
– ks. Stanisław Jóźwik od 28.08. 1984r. do 16.08.2001 r.
– ks. Józef Nagórka od 17.08. 2001 r. do 13.08.2007 r.
– ks . Krzysztof Dudzik od 01.08. 2007 r. do 10.11.2010 r.
– ks. Artur Manelski SAC. od 10. 11. 2010 r. do 25.08.2015 r.
– ks. Paweł Majewski SAC od 25.08.2015 r. do 13.08.2017 r.
– ks. Dariusz Chałubiński SAC od 13.08.2017 r. przekazanie urzędu przez ks. Dziekana
Wojciecha Szlachtę -dekanat Polańczyk do
Księża wikariusze; ks. Tadeusz Łojas SAC, ks. Mieczysław Żemojcin, ks. Zdzisław Krej, ks. Ireneusz Jadczyk, ks. Edward Hodurek, ks. Jurek Szady, ks. Władysław Wieczorek, ks. Marek Pasiuk, ks. Marek Ostapiszyn, ks. Mieczysław Biały, ks. Józef Olejko, ks. Krzysztof Kulkowski SAC, ks. Dariusz Chałubiński SAC, ks. Marian Błądź, ks. Mariusz Piątkowski.
Dziś trudno ustalić co się stało z wyposażeniem cerkwi w Bóbrce.
W wyposażeniu kościoła w Bóbrce na uwagę zasługują;
- Promienista klasycystyczna monstrancja z I połowy XIX w. z przedstawieniem Boga Ojca w zwieńczeniu.
- Dwa lichtarze cynowe z XVIII w.
- Biały ornat z końca XVIII w. , wykonany z tkaniny.
Opracował: Zbigniew Kozicki